Czym jest aloes? Na samym początku należy rozróżnić pojęcie „aloesu farmakologicznego” – tego, który można znaleźć w Farmakopeach (urzędowy spis leków dopuszczonych w danym kraju lub na danym terenie do obrotu ) całego świata, od „aloesu handlowego” – tego, który robi karierę jako suplement diety, ogólnodostępny w sprzedaży. Punktem zwrotnym w karierze aloesu, było odkrycie faktu, że substancje o niepożądanych, ubocznych działaniach znajdują się jedynie w skórce aloesowego liścia. Aloina i emodyna mają silne właściwości przeczyszczające, i przez całe lata świat był przekonany, że takie właśnie działanie ma aloes. Liść aloesowy jednak, dokładnie obrany ze skórki (wyfiletowany), nie dość że traci całkowicie właściwości przeczyszczające, ale jeszcze objawia cenne działania na ludzki organizm. Tak oczyszczony aloes podnosi odporność, reguluje przemianę materii, poprawia trawienie, przeciwdziała zaparciom, a stosowany zewnętrznie – przyspiesza gojenie i procesy regeneracji skóry.
Miąższ aloesowy zawiera miedzy innymi:
• Substancje mineralne: wapń, magnez, fosfor, sód, cynk, żelazo, mangan, potas, chrom, miedź
• Witaminy: wszystkie z grupy B (w tym B12 – ewenement w świecie roślin), witamina C, beta-karoten, cholina i kwas foliowy
• Aminokwasy: dziewięć z dziesięciu podstawowych aminokwasów dietetycznych, alanina, cystyna, kwas glutaminowy, prolina, hydroksyprolina, seryna, tyrozyna
• Nienasycone kwasy tłuszczowe: linolowy, linolenowy, myristylowy, kaprylowy, palmitynowy, stearynowy
• Substancje przeciwbólowe: lupeol (naturalny kwas salicylowy), mleczan magnezowy
• Substancje przeciwzapalne: bradykinaza, beta-sitosterol, kampesterol
• Substancje przeciwbakteryjne: kwas cynamonowy, lupeol, fenole, związki siarkowe
• Pochodne antrachinonowe: aloina, emodyna (obie w skórce, o niekorzystym działaniu) barbaloina, izobarbaloina, antracen, antranol, kwas aloetynowy, estry kwasu cynamonowego, kwas chryzopranowy, niektóre olejki eteryczne, rezistannol
• Enzymy: peroksydaza, alliaza, katalaza, lipaza, cellulaza, karboksypeptydaza, amylaza, zasadowa fosfataza i inne
• Bio-stymulatory: dość tajemnicze związki obecne w śladowych ilościach (prawdopodobnie kompleksy niektórych witamin z metalami). Mają działanie katalityczne i nie dają się wyizolować z aloesu. Działaniem bio-stymulatorów zajmował się ukraiński badacz Fiłatow.
• Ligniny: substancje, których podstawowym składnikiem jest celuloza. Ich działanie wiąże się ze znakomitymi zdolnościami penetracyjnymi aloesu w głąb ludzkiej skóry.
• Saponiny: związki z grupy glikozydów, miąższ zawiera ich około 3%. mają działanie ściągające, lekko odkażające i myjące
• Cukry: monosacharydy (glukoza i fruktoza), polisacharydy (polimannozy i glukomannozy), acetylowane pochodne cukrów oraz liczna grupa tak zwanych mukopolisacharydów
Co to jest synergia aloesowa?
Wszystkie składniki aloesu działają synergicznie. Synergia w tym przypadku polega zarówno na interakcji substancji czynnych na poziomie biochemicznym, jak też na synergicznej odpowiedzi organizmu na te substancje jako składniki spożywanego aloesu. Nie jest istotne co dokładnie działa w aloesie w ten czy inny sposób. Najważniejsze jest to, że wszystkie te substancje, skomponowane przez naturę w doskonały ilościowo kompleks przynoszą tak znakomite efekty zdrowotne. Skoro natura umieściła daną dobroczynną substancję pośród innych biologicznie czynnych w środowisku aloesu, i najlepiej objawia działanie właśnie tam, w czymś co z powodzeniem można by nazwać „odpowiednim towarzystwem”. To jest właśnie synergia.
Aloes a tabletki multiwitaminowe
Skład aloesu jest bardzo bogaty, ale ilość makroelementów i witamin, zawartych w liściu aloesowym jest zbyt mała aby uzupełnić duże niedobory w organizmie. Ale wprowadzanie ich dodatkowo do organizmu w towarzystwie miąższu aloesowego zdecydowanie ułatwia przyswajanie większych ilości tych substancji. Składniki miąższu otwierają drogę, pomagają w przyswajaniu wszystkich dodatkowo spożywanych substancji. Warto miąższem aloesowym popijać suplementy dietetyczne dla lepszego ich wchłaniania.
Mukopolisacharydy – tajna broń aloesu
Mukopolisacharydy to naturalne wielocukry o długim łańcuchu węglowym, i według niektórych badaczy, te substancje to aloesowe „coś” co powoduje niezwykłe działanie tej rośliny.
Najsłynniejszym jest acemannan – który ma duży stymulacyjny wpływ na aktywność układu odpornościowego, szczególnie makrofagów (komórek obronnych), a literatura określa acemannan jako jeden z najsilniejszych immunomodulatorów pochodzenia roślinnego.
Mukopolisacharydy są niezbędnymi, aktywnymi składnikami każdej żywej komórki i do ich licznych funkcji należą:
• tworzenie błoniastej warstwy ochronnej wewnątrz jelit, która zapobiega absorpcji toksyn do krwiobiegu
• tworzenie szczelnych barier w ściankach komórkowych ( ważne dla obrony przed przenikaniem wirusów)
• nawilżanie tkanki chrzęstnej
• wspomaganie przepływu płynów ustrojowych (przez regulowanie ich równowagi ilościowej)
• zapewnianie prawidłowej wymiany gazowej w pęcherzykach płucnych
• ułatwianie absorpcji wody, elektrolitów i substancji odżywczych w przewodzie pokarmowym
Organizm ludzki potrafi sam wytwarzać większość niezbędnych mukopolisacharydów, ale tylko do czasu zakończenia wzrostu. Po okresie dojrzewania ciało jest uzależnione od dostaw związków wielocukrowych wraz z pożywieniem. Wielu z nas cierpi z powodu ich niedoborów: częste infekcje wirusowe, problemy ze stawami, dokuczające korzonki, obrzęki limfatyczne, niedotlenienie, toksykacja, złe trawienie i wchłanianie pokarmów. Warto w takich przypadkach zacząć od picia aloesu, który jest najbogatszym roślinnym źródłem mukopolisacharydów.
Jak goi aloes?
Aloes jest znany jako roślina od oparzeń od zawsze, a świat medyczny wykazał większe zainteresowanie tą właśnie cechą aloesu po roku 1935, kiedy to prof. Collins wraz z synem opublikowali pierwsze wyniki badań nad zastosowaniem miąższu aloesowego w leczeniu oparzeń popromiennych. Ten rodzaj oparzeń jest wyjątkowo trudny do leczenia, a medycyna w tamtych czasach była bezradna wobec takich uszkodzeń skóry, zwrócono uwagę na nowatorskie wówczas badania. Inne badania z 1980 roku wykazały że pacjenci po oparzeniach leczeni penicylina i aloesem równocześnie wykazywali o wiele szybszy proces gojenia i ustępowania stanu zapalnego, a także mniej cierpieli z powodu świądu, który zawsze towarzyszy gojeniu ran oparzeniowych. Również blizny u tych pacjentów były mniejsze i nie przejawiały tendencji do przerostu i tworzenia się tak zwanych bliznowców. Aloes wydaje się roślina stworzona do leczenia uszkodzeń skóry spowodowanych wysoką temperaturą jak również zimnem, promieniowaniem jonizującym lub prądem elektrycznym. Aloes dodatkowo nie tylko nie „kłóci” się z powszechnie stosowanymi lekami dermatologicznymi, również maściami steroidowymi, ale jeszcze powoduje usprawnienie ich działania.
Co czyni z aloesu roślinę „od oparzeń”?
Rany oparzeniowe różnią się od innych tym, że w tym przypadku tkanki ulegają całkowitemu zniszczeniu. Oparzeniom towarzyszy też silny stan zapalny oraz poważne zagrożenie zakażeń bakteryjnych. Działanie wysokich (jak i niskich) temperatur niszczy miejscowo barierę odpornościową skóry. Gojeniu oparzeń towarzyszy najwięcej komplikacji, a stosowane długofalowo leki objawiają rozmaite działania uboczne.
Aloes wydaje się stworzony do leczeń oparzeń:
• wnika bardzo głęboko w warstwy naskórka
• reguluje odczyn kwasowo-zasadowy skóry
• hamuje namnażanie się bakterii, wirusów i grzybów
• działa przeciwzapalnie i ściągająco
• łagodzi ból i świąd
• nawilża skórę
• rozszerza naczynia krwionośne i przyspiesza podskórne krążenie krwi
• stymuluje podziały komórkowe, przyspiesza regeneracje tkanek
To co goi odmładza, i nie tylko.
Większość ze zbadanych przez dermatologów właściwości miąższu aloesowego znalazła zastosowanie w kosmetologii. Gojący aloes sprawdza się jako regenerator i środek odmładzający skórę: aloes penetruje skórę czterokrotnie szybciej niż woda – skóra ludzka jest przeciwko wodzie zaimpregnowana przez hydrolipidowy płaszcz. Biologicznie czynne składniki aloesu przechodzą przez tą warstwę dość swobodnie, kolejne warstwy skóry zatrzymują pewne składniki, a pewne przepuszczają dalej. Miąższ aloesowy i zdrowa skóra ludzka maja to samo pH (5.2-5.6) Aloes ma antybakteryjne, antywirusowe i antygrzybiczne właściwości – dzięki odpowiedniemu pH aloes nie pozwala rozwijać się bakteriom i wirusom, a przyjazne nam saprofity ( naturalna flora bakteryjna) znakomicie się czują w aloesowym pH. Właściwy odczyn aloesu pomaga w leczeniu ran, w problemach trądzikowych. Aloes wspomaga długotrwałe leczenie grzybic skóry, w tym bardzo pospolitego łupieżu.
Działanie bakteriostatyczne aloesu polega nie tylko na utrzymywaniu odpowiedniego pH. W składzie miąższu znajdują się również substancje o działaniu antybakteryjnym (związki z grupy fenoli, antrachinony, lupeol – krewny aspiryny, kwas cynamonowy i rozmaite związki zawierające organiczną siarkę). Mukopolisacharydy mają działanie antybakteryjnie (uszczelnianie ścianek komórkowych)
Miąższ łagodzi i skraca stany zapalne – aloes zawiera wzrostowy czynnik promocyjny, który przyspiesza proces gojenia i wspomaga towarzyszące mu procesy odpornościowe. Aloes powstrzymuje hamujące działanie niektórych antyseptyków (leków) na szybkość gojenia się ran. Aloes hamuje wydzielanie bradykininy i histaminy – hormonów tkankowych, uwalnianych w odpowiedzi na szok uszkodzenia tkanki. Te dwa hormony inicjują ostry stan zapalny już w niedługim czasie od zranienia, ukąszenia. Saponiny zawarte w aloesie działają ściągająco – zmniejszają obrzęki i zaczerwienienia i ograniczają wylewy podskórne.
Aloes koi
Aloes przynosi ulgę w przypadku bólu, pieczenia, swędzenia, kłucia, dzięki zawartemu w nim lupeolu (aspiryna), którego miąższ jak na roślinę zawiera dość sporo. Lupeol działa miejscowo znieczulająco i wspomaga go dodatkowo mleczan magnezu i związki antrachinowe. Aloes świetnie sobie radzi z uporczywymi świądami odbytu, na które cierpi wiele osób, choć się do tego nie przyznają. Jest pomocny w walce z hemoroidami i przynosi ulgę po operacjach hemoroidów. Wszelkie kłopoty ze skórą i ze śluzówkami związane z pieczeniem, świądem i suchością poddają się aloesowi – egzemy ukłucia komarów, alergie kontaktowe.
Nawilżające właściwości
Proces starzenia się skóry jest związany z przesuszeniem skóry. Aloes ma zdolność wprowadzania wody bezpośrednio w środowisko tkanek. Właściwość ta, którą aloes zawdzięcza obecności mukopolisacharydów, jest ewenementem w świecie roślin. Cała historia kosmetologii opera się na intensywnym poszukiwaniu sposobów na „wepchnięcie” wody jak najgłębiej w przesuszone tkanki skóry i dodatkowo na sposobach zatrzymania tam wody. Jest wiele kremów z aloesem na rynku, ale żeby uzyskać dobry efekt nawilżający, krem musi mieć w swoim składzie przynajmniej 25% czystego miąższu aloesowego. O takie produkty nie łatwo.
Podskórne ożywianie krwiobiegu
Na etapie gojenia tkanek – kiedy to odbudowują się naczynia włosowate – składniki aloesu stymulują mikro krążenie skórne w nowo powstałych naczyniach krwionośnych, przyczyniając się do lepszego zaopatrzenia przyrastającej tkanki w tlen. Następnie rozrastają się komórki tkanki łącznej (ziarninowanie), a proces ten jest zależny od odpowiedniego ukrwienia i dotlenienia. Obecność aloesu w gojących się obszarach usprawnia krążenie skórne dwu-, trzykrotnie. Zatem gojenie się ran przebiega dwu-, trzykrotnie szybciej, jeżeli wspomożemy terapię właśnie aloesem.
Aloesowa regeneracja komórkowa
Komórki naskórka i wierzchnich warstw skóry odnawiają się co 28-40 dni. Aloes potrafi stymulować podziały komórkowe, zwłaszcza w sytuacjach uszkodzenia tkanek, kiedy następuje konieczność szybszej niż zwyczajnie regeneracji komórek. Aloes przyspiesza ziarninowanie i naskórkowanie, poprzez bezpośredni wpływ na czynniki podziałów komórkowych. Aloes działa jako aktywator fibroblastów, czyli komórek produkujących tkankę łączną. Picie aloesu wspomaga gojenie ran zewnętrznych.
Aloes wspomaga gojenie ran spowodowanych cukrzycą
Cukrzyca znacznie upośledza zdolność organizmu do panowania nad przebiegiem tkankowych procesów odnowy. Wszystkie rany, a zwłaszcza owrzodzenia podudzi, częste u cukrzyków są niezwykle oporne w leczeniu ponieważ: ciała odpornościowe, biorące czynny udział w procesach gojenia są szczególnie wrażliwe na niedobór insuliny. u cukrzyków występuje wyraźne osłabienie fibroblastów (komórek produkujących kolagen) – w takim przypadku ziarninowanie trwa o wiele dłużej i znacznie częściej dochodzi do przerostów tkanki blizny (bliznowce) mikrokrążenie krwi, które umożliwiają prawidłowe dotlenienie gojącego się miejsc, jest u cukrzyków mocno upośledzone (uszkodzenia naczyń włosowatych)
Wszystkie cechy aloesu wspomniane wcześniej są stworzone by takim problemom przeciwdziałać. Badania dowiodły że nie ma żadnego sensu w próbach wyizolowania jakichkolwiek czynników gojących aloesu, że bezpośrednie użycie miąższu w jego naturalnej postaci zarówno wewnętrznie jak i zewnętrznie przynosi najlepsze rezultaty.
Wyniki badań dowiodły że miejscowe jak i doustne przyjmowanie aloesu może wspomóc proces gojenia ran przez wpływ na fazy gojenia takie jak: zapalenie, fibroplazję (rozrost włóknistej tkanki łącznej), syntezę i dojrzewanie kolagenu oraz kurczenie się średnicy rany. Wykazano również że aloes ma działanie hipoglikemiczne, czyli obniżające poziom cukru we krwi.
Podsumowanie:
Skóra zraniona, sparzona czy też uszkodzona w inny sposób i poddawana długotrwałemu działaniu środków farmakologicznych, traci swoja naturalną barierę odpornościową, która na codzień utrzymuje skórę w stanie zdrowia. Wszystkie omówione cechy aloesu sprawiają ze działa on wspomagająco, uzupełniając bądź wzmacniając te cechy, które skóra utraciła w wyniku naruszenia równowagi biologicznej. Aloes bardzo wyraźnie zwiększa sprawność immunologiczna skóry w procesie gojenia.
Aloes w kosmetyce i higienie
Wszystkie lecznicze cechy aloesu wykorzystuje się także w kosmetyce. „Skórne” powinowactwo miąższu świetnie się sprawdza we wszelkich działaniach kosmetycznych:
Kremy nawilżająco-regenerujące
1. Niezwykły mechanizm nawilżania tkankowego i wprowadzanie wody w przestrzenie komórkowe (ligniny i mukopolisacharydy). Dzięki temu każdy krem o ponad 25% zawartości czystego aloesu jest kremem o działaniu naturalnie nawilżającym.
2. Regenerujące działanie aloesu przez wpływ na sprawność podziałów komórkowych. Aloes działa tu na poziomie komórkowym, Każdy krem aloesowy jest zatem kremem odmładzającym.
3. Bogaty skład odżywczy miąższu plus stymulacja mikrokrążenia skórnego. Witaminy, substancje mineralne, biostymulatory i wolne aminokwasy – to wszystko trafie wprost do skóry, tym lepiej, że ożywione krążenie w naczynkach włosowatych sprawniej rozprowadzają te odżywcze składniki w tkankach skóry.
4. Stymulacja fibroblastów – komórek produkujących kolagen i elastynę. Skóra składa się w 72% z włókien kolagenowych a przestrzenie między włókienkami kolagenu wypełniają mukopolisacharydy, produkowane przez człowieka, ale aloesowe też tam doskonale pasują. Aloes ponadto zmusza fibroblasty do produkcji kolagenu – aloes ma działanie liftingujące. Aloes używany do produkcji kremów n ie może zawierać aloiny.
5. Aloes bez aloiny działa również jako silny antyutleniacz, który chroni kolagen przed utlenianiem – utratą elastyczności.
6. Naturalny filtr UVA i UVB – w miąższu można znaleźć niewielkie ilości związków antrachinonowych, które jednak wystarczają aby czysty aloes wykazywał jedną z unikalnych w świecie roślinnym cech – pochłaniania części promieniowania ultrafioletowego. Kremy o wysokiej zawartości aloesu są również kremami ochronnymi.
7. Aloesowe kremy do opalania są bezkonkurencyjne, gdyż jeszcze dodatkowo i bardzo dogłębnie chronią skórę przed wysuszeniem na słońcu, a także działają kojąco.
Aloesowe maseczki kosmetyczne
Głównym czynnikiem aktywnym jest miąższ aloesowy. Zadaniem maseczek jest skoncentrowane działanie aloesu na skórę. Nośniki (puder) przytrzymują aloes na powierzchni skóry, w czasie, kiedy gdy on intensywnie działa. Dotlenia, regeneruje, głęboko nawilża, stymuluje produkcję kolagenu a także oczyszcza. Zdolność aloesu do wspomagania tkankowej detoksykacji znalazła swoje zastosowanie w peelingach, kompresach anty-cellulitowych, maseczkach oczyszczających. W maseczkach aloesowych korzysta się z tzw. keratolitycznych zdolności aloesu. Keratoliza – to rozluźnianie włókien keratyny, białka, z którego zbudowana jest głównie zewnętrzna, martwa warstwa ludzkiej skóry. Aloes ma więc naturalne właściwości peelingujące (jest to peeling biochemiczny) Po reakcji aloesu, mechaniczne usunięcie martwych komórek jest już bardzo łatwe. Oczyszczona skóra zyskuje na chłonności, otwiera się na wszelkie działania odżywcze i stymulujące.
Aloesowe toniki nawilżające i antybakteryjne
Naturalne, nawilżające właściwości aloesu zostały wykorzystane w produkcji toników przeznaczonych do szybkiego nawodnienia skóry aby zyskała na gładkości i sprężystości. Toniki w przeciwieństwie do kremów, które mogą zawierać w swoim składzie maksymalnie do 40% aloesu (by zachować postać emulsji) mogą zawierać nawet do 100% aloesu. Czysty miąższ działa przecież tonizująco. Toniki aloesowe działają też bakteriostatycznie, co ma zastosowanie przy uporczywym trądziku i innych zapaleniach skóry. Zwłaszcza jeżeli stosowane są maści antybiotykowe, jednocześnie stosowany aloes przywraca skórze naturalną florę bakteryjną zniszczoną przez leki. Aloes ma wyjątkową cechę pielęgnowania saprofitów, jednocześnie zwalczając bakterie chorobotwórcze, grzyby i wirusy. Jest to działanie antybakteryjne,m bez jednoczesnego naruszenia równowagi flory bakteryjnej skóry.
Aloesowe mydła i środki higieny intymnej
Wszystkie naturalne właściwości aloesu czynią z niego idealny składnik produktów do utrzymania skóry w czystości. Zawartość saponin – substancji o roślinnym, myjącym działaniu jest dostatecznie duża aby myć się samym tylko miąższem aloesowym. Przemysł sięga jednak po detergenty, które czyszczą szybciej i dokładniej. Problem stanowi fakt, że standardowe środki myjące maja odczyn silnie zasadowy, oraz że wymywają z powierzchni skóry część ochronnej warstwy naturalnej – płaszcza hydrolipidowego. Skóra u młodego człowieka, szybciej sobie radzi z tym problemem. Gorzej to wygląda gdy skóra jest przesuszona, osłabiona wiekiem, ze skłonnością do alergii lub ogólna zła kondycją organizmu. Mydła aloesowe:
1. nadają skórze właściwą kwasowość – pH
2. działają naturalnie antybakteryjnie i przeciwgrzybiczo
3. mają właściwości kojące
4. zmiękczają i wygładzają naskórek
Z tych samych powodów mydła aloesowe mogą być stosowane do higieny intymnej. Aloes pielęgnuje i stwarza znakomite warunki rozwoju przyjaznej, saprofitycznej flory bakteryjnej. Aloes jest pomocny w leczeniu grzybic kobiecych, przy podrażnieniach, przy dolegliwościach wieku przekwitania (suchość śluzówek). Oprócz efektywnego nawilżania, żel aloesowy nadaje pożądany, lekko kwaśny odczyn, działa bakterio- i grzybostatycznie oraz koi.
Aloesowe dezodoranty
Aloes jest najstarszym, naturalnym dezodorantem świata. Działa bakteriostatycznie i zakwaszająco, nie dopuszczając do rozwoju bakterii na spoconej skórze, co zasadniczo powoduje wydzielanie się nieprzyjemnego zapachu. Używanie antyperspirantów hamuje wydzielanie się powstałego potu na powierzchnię skóry, co nie jest naturalne. Pot z niepotrzebnymi już organizmowi substancjami pozostaje w ciele, poza tym antyperspiranty składające się najczęściej ze związków aluminium, odkładają się w głębszych warstwach skóry a nawet w węzłach chłonnych pod pachami. Aluminium w większych stężeniach jest trucizną dla organizmu. Aloes działa zupełnie inaczej. Hamuje rozkład potu przez zahamowanie wzrostu bakterii na skórze.
Aloesowa pasta do zębów
Antybakteryjne działanie aloesu zostało dostrzeżone przez stomatologów, kiedy okazało się ze w towarzystwa aloesu nie wytrzymują szczepy bakterii Gingivalis, odpowiedzialne za większość chorób przyzębia. Aloes wzmacnia mechanizmy obronne co poprawia kondycje śluzówki jamy ustnej. Efekt jest ewidentny, nawet w przypadkach dodatkowo powikłanych przez cukrzycę, choroby hematologiczne, menopauzę czy zażywanie pewnych leków powodujących wysuszanie śluzówki dostrzega się wyraźną poprawę. Zaleca się:
1. stosowanie żelu aloesowego po zabiegach chirurgicznych w jamie ustnej. Rany po ekstrakcji goja się o wiele szybciej i bez powikłań (unikniecie tzw suchodołu lub pustego zębodołu)
2. pasta i żel przyspiesza gojenie się rozmaitych urazów i podrażnień dziąseł
3. żel koi i leczy po poparzeniach zarówno termicznych jak i chemicznych
4. żel leczy ostre stany zapalne śluzówki jamy ustnej o podłożu grzybiczym lub bakteryjnym, pleśniawki i kandydoza (drożdżyca)
5. żel przynosi ulgę przy odleżynach po źle dobranych protezach dentystycznych. Można stosować bezpośrednio przed nałożeniem protezy, co dodatkowo działa antybakteryjnie i zapobiega przykremu zapachowi z ust
6. używanie żeli przy kontroli bakteryjnej wprowadzonych chirurgicznie implantów zębowych
7. pasty aloesowe bez fluoru są bezpieczne dla malutkich dzieci (w przypadku połknięcia)
Galaretka aloesowa zmniejsza bolesność, zmniejsza obrzęki i inne objawy stanów zapalnych w jamie ustnej. Galaretka utrzymuje się na śluzowce do kilku godzin, co dodatkowo wydłuża działanie lecznicze. Warto pastę aloesową używać dwukrotnie, pierwszy raz dla oczyszczenia powierzchni zębów, a drugi dla zdrowia dziąseł, kieszonek około zębowych i dla lepszej penetracji składników miąższu aloesowego w szpary między zębowe. Z tego samego powodu warto jest pijąc miąższ aloesowy przetrzymać go trochę w jamie ustnej przed połknięciem.
Aloes na porost włosów – aloesowe szampony i odżywki
Największą rolę w działaniu aloesu na mieszki włosowe odgrywa zdolność stymulowania podziałów komórkowych – w tym wypadku chodzi o komórki macierzy włosowej, która wytwarza nowe włosy. Składniki miąższu, jako stymulatory podziałów komórkowych, świetnie się sprawdzają zarówno w pobudzaniu czasowo uśpionych mieszków włosowych, jak i w dostarczaniu bodźców do przyrostu nowego włosa. Najlepiej stosować szampon aloesowy i po każdym myciu wcierać aloes (aloe first) w skórę głowy, mamy wtedy pewność że zrobiliśmy wszystko do możliwe by wspomóc regenerację macierzy włosowych, wybudzić je ze stanu spoczynku i by uruchomić produkcję nowego włosa. Szampony aloesowe (mające w swoim składzie przynajmniej 10-15% miąższu) maja też działanie przeciwłupieżowe. Działanie aloesu w szamponach można nazwać oczyszczającym, łagodzącym i przywracającym środowisku skóry równowagę a nawilżające cechy aloesu przywracają włosom połysk.
Zabiegi antycellulitowe
Cellulit czyli zespół skórki pomarańczy (nie mylić z cellulitisem – zespołem chorobowym, ostrym zapaleniem bakteryjnym tkanki łącznej) bierze się z zaburzeń przemiany materii w tkance łącznej oraz podskórnej tkance tłuszczowej. Cellulit powstaje w wyniku odkładania się komórkach tłuszczowych nieodtransportowanych produktów końcowych przemiany materii. Odpady metaboliczne, zamiast usunięte, odkładają się pod skórą powodując lokalne stany zapalne, po których na skórze tworzą się brzydkie nierówności. W walce z cellulitem największą rolę odgrywają następujące cechy aloesu:
1. znakomite właściwości penetracyjne w głąb skóry
2. działanie przeciwzapalne
3. wzmacnianie tkanki łącznej
4. usprawnianie przemiany materii na poziomie tkankowym
Szczególnie ta ostania cecha zasługuje na podkreślenie, ponieważ żadne ze stosowanych w leczeniu cellulitu ziół nie potrafi tak znakomicie działać oczyszczająco, jak właśnie aloes. Polisacharydy obecne w miąższu maja unikalną zdolność przywierania do zewnętrznych membran komórkowych, poprawiając ich naturalna przepuszczalność. W ten sposób ulega usprawnieniu dostarczanie substancji odżywczych oraz dotlenienie komórek, a także transport odpadów metabolicznych na zewnątrz.
Pitny miąższ aloesowy
Miąższ aloesowy jest pozyskiwany z wnętrza liścia i jest pozbawiony przeczyszczających substancji znajdujących się w skórce – aloiny i emodyny. Nie jest konserwowany, ale tylko stabilizowany (żeby zapobiec utlenianiu – naturalną witaminą C pozyskaną z górskich jagód)
Działanie aloesu w przewodzie pokarmowym
najważniejszym działaniem na przewód pokarmowy jest poprawa funkcji trawiennych
ulga przy zgadze i niestrawności
ulga przy wzdęciach i skurczach jelitowych
regulacja wypróżnianie
regulacja nawracających biegunek
wysiłki odchudzania są bardziej efektywne
poprawa samopoczucia i wzrost energii
Aloes w żołądku i dwunastnicy – wzmacnianie mechanizmów obronnych błony śluzowej i działanie przeciw wrzodowe miąższ aloesowy wspomaga ochronną akcję śluzu żołądkowego (głównym składnikiem śluzu są wielocukry, które chronią przed samotrawieniem ścian żołądka) przeciwko drażniącym działaniom pepsyny (enzym trawiący białka). Sam aloes tez działa łagodząco, ponieważ w jego skład wchodzi wiele śluzo-wielocukrów bardzo zbliżonych chemicznie do tych, które w celach ochronnych produkuje śluzówka żołądka. miąższ aloesowy hamuje nadmierne wydzielanie kwasu solnego przez błonę śluzową żołądka. Ta właściwość przypisuję się antyhistaminowym działaniem aloesu (leki na nadkwasotę działają na zasadzie blokowanie receptora histaminowego). Aloes nie neutralizuje kwasu, lecz sięga do przyczyn nadprodukcji kwasu żołądkowego. Aloes działa też na niedokwaśność żołądkową. miąższ aloesowy działa bakteriostatycznie i w pewnym stopniu zapobiega rozwojowi bakterii odpowiedzialnej za powstawianie wrzodów żołądka Helicobacter pylori. Wobec uporczywości i skłonności tej bakterii do nawrotów, picie aloesu powinno wspomagać leczenie farmakologiczne i pomagać w dojściu do równowagi po przebytej kuracji antybiotykowej.
Aloes w jelitach – ułatwianie prawidłowego wchłaniania pokarmów
regularne picie aloesu poprawia trawienie i przyswajanie białek w jelicie cienkim, co w związku z tym zmniejsza aktywność bakterii gnilnych w jelicie grubym. stolec zostaje lepiej nawodniony, co usprawnia jego transport przez jelito grube i w efekcie wydalanie. Nawodnienie ma też istotne znaczenie dla prawidłowego wchłaniania soli mineralnych w okrężnicy. Mimo że część mikro- i makroelementów mineralnych wchłania się w jelicie cienkim, w okrężnicy odbywa się tzw. reabsorbcja soli mineralnych z bardzo bogatych w nie treści jelitowych. W tym miejscu rodzi się większość kłopotów z niedoborami mineralnymi u żyjących współcześnie ludzi. Żywność zawiera zbyt mało mikro- i makroelementów i dodatkowo mamy kłopoty z ich prawidłowym ich przyswajaniem. Aloes może tu nam pomoc na dwa rożne sposoby:
1. pomiary zmian odczynu pH w środowisku żołądkowo-jelitowym wykazały, że aloes we wszystkich przypadkach zadziałał jak czynnik alkalizujący. U wszystkich badanych odczyn treści jelitowej zbliżył się do wartości optymalnej w tym organie (pH około 5)
2. badania mikrobiologiczne stolca wykazały o wiele mniejsza zawartość przede wszystkim drożdżaków. Stwierdzono natomiast wzrost stężenia bakterii symbiotycznych. Aloes stwarza przyjaznym szczepom bakteryjnym znakomite środowisko do rozwoju. A są one ważne ponieważ produkują niezbędne enzymy, niektóre witaminy an nawet ciała odpornościowe.
Aloes – regulowanie funkcji jelitowych
regularne picie aloesu poprawia częstotliwość wypróżnień w wyraźnym skróceniem czasu przejść mas jelitowych przez jelito grube. Fakt ten wskazuje na tonizujące i regulujące działanie miąższu w jelitach, bez powodowania biegunki i innych działań ubocznych.
Aloes – przeciwko alergiom pokarmowym
pod w pływem aloesu procesy gnilne w jelicie grubym ulegają znacznemu zmniejszeniu. (wynik – redukcja stężenia indykanu, który jest produktem bakteryjnego przetwarzania tryptofany w procesach gnilnych). Oznacza to że białka w procesie trawienia zostały lepiej przyswojone w jelicie cienkim, przez co automatycznie stały się mniej dostępne dla bakteryjnej flory jelitowej. Picie aloesu może okazać się pomocne w walce z objawami alergii pokarmowych. Niecałkowicie rozłożone i strawione białko takie jak gluten ze zbóż czy kazeina z mleka może przedostawać się przez nieszczelną barierę błony śluzowej jelita i trafić do krwiobiegu, gdzie zostaje przez układ odpornościowy uznany jako substancja obca dla ustroju. Wytwarzane są antygeny, gdzie są wychwytywane przez wątrobę. Czasem jednak trafiają do obszaru stawów, gdzie wyzwalają objawy obrzęku, bólu i stanu zapalnego, który nazywamy reumatoidalnym zapaleniem stawów. Aloes wspomaga trawinie białek, co może mieć niemałe znaczenie w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów oraz innych chorób związanych z zespołami złego wchłaniania. Działanie aloesu polega tez na zmniejszaniu liczby antygenów, które stykając się ze ściankami jelita powodują stany zapalne, a gdy przedostają się do krwiobiegu – stany alergiczne. Może wspomagać leczenie stanów zapalnych jelit, colitis, choroby o podłożu autoimmunologicznym, zespól złego wchłaniania, jak celiakia, czy nietolerancja mleka krowiego.
Aloes w wątrobie – działanie oczyszczające i osłonowe
Wątroba jest pierwszym organem naszego ciała, do którego trafiają składniki miąższu aloesowego po przedostaniu się do krwiobiegu z jelita cienkiego. A wątroba jest narządem najbardziej obciążonym cywilizacyjnymi śmieciami jak: konserwanty, pestycydy, dodatki smakowe i koloryzujące, spulchniacze, leki pochodzenia syntetycznego. Oprócz funkcji odtruwającej wątroba spełnia inne życiowe zadania jak: umożliwienie przyswajania białek, węglowodanów i tłuszczy, wytwarzanie substancji odpowiedzialnych za prawidłowe krzepnięcie krwi, udział w mechanizmach odpornościowych. Wątroba także bierze udział w usuwaniu produktów przemiany materii.
Badania przeprowadzon na myszach w 2000 roku pokazały, że Aloe Vera może służyć jako czynnik wydatnie wspomagający usuwanie z organizmu reaktywnych metabolitów, włączając w to chemiczne czynniki rakotwórcze oraz leki. Inne badania na zwierzętach zwróciły uwagę na osłonowe działanie aloesu na wątrobę, na ochronę przed chemiczną genezą powstawania raka wątroby i na hamowanie rozrostu tkanki nowotworowej w wątrobie.
Pijąc regularnie aloes można zapobiec powstawaniu kamieni żółciowych. Jeżeli ktoś jednak cierpi na kamienie żółciowe lub nerkowe, należy zacząć pić aloes od bardzo małych dawek (łyżeczka), zwiększając ją stopniowo zgodnie z własnym samopoczuciem.
Aloes przeciwko cukrzycy
Cukrzyca jest zespołem różnych genetycznie uwarunkowanych i różnych nabytych zaburzeń metabolicznych, których wspólną cechą jest nieprawidłowa tolerancja glukozy w organizmie. Wstęp do przyszłej cukrzycy bardzo często stanowią początkowe stany nieprawidłowej tolerancji glukozy. Po wielu badaniach przeprowadzonych na zwierzętach i na chorych ludziach stwierdzono ,ze aloes zawiera czynniki hipoglikemiczne, które obniżają poziom cukru we krwi zarówno przy cukrzycach insulinozależnej jak i insulinoniezależnej. Działanie hipoglikemiczne wykazują głównie polisacharydy o małym ciężarze cząsteczkowym. Aloes jednak nie obniża poziomu cukru u osób zdrowych. Miąższ aloesowy działa regulująco na metabolizm cukrów, ziałanie to odbywa się zarówno prze stymulację trzustki do wydzielania insuliny, jak i na poziomie metabolizmu komórki. Reguluje tez niektóre funkcje wątroby. Aloes nie powoduje obniżenia cukrów u zdrowych osób. U chorych na cukrzyce, aloes spożywany regularnie powoduje stopniowe obniżenie poziomu cukrów we krwi. Spożywanie aloesu poprawia także inne parametry (np. poziom trójglicerydów we krwi) które cukrzyca mocno narusza. Aloes reguluje łagodne [przypadki złej tolerancji glukozy, co może zapobiegać cukrzycy.
Wspomaganie odchudzania aloesem
Zaburzony metabolizm cukrów może też doprowadzić do nadmiernej skłonności do tycia. 80% mieszkańców krajów wysoko rozwiniętych marzy o zrzuceniu paru kilogramów, a połowa z nich stale robi coś w tym kierunku. Jedną z najczęstszych przyczyn porażek w odchudzaniu, jest niemożność zrezygnowania ze słodyczy. Często spotykany objaw rozchwianego metabolizmu cukrów jest tak zwana hipoglikemia po posiłkowa. Receptory glukozy nie reagują prawidłowo na wzrastające po posiłku stężenie cukru we krwi. Prowadzi to do nadmiernego zaniżenia poziomu cukru w ok. 2-4 godzin po posiłku. Organizm daje wtedy sygnał że trzeba koniecznie coś wtedy zjeść, najlepiej słodkiego. Tak właśnie rodzi się największy wróg odchudzania – podjadanie.
Aloes, który obniża cukier u cukrzyków, nie powoduje jeszcze większych dołków cukrowych w przypadku ukrytej, po posiłkowej hipoglikemii u niecukrzyków. Wręcz przeciwnie – używany regularnie wyraźnie łagodzi jej objawy. Aloes, nazywany „katalizatorem przemiany materii”, jest coraz częściej polecany w tzw, klinikach zdrowego odchudzania.
Aloes przeciwko miażdżycy
Patologiczne zmiany w naczyniach krwionośnych zwane miażdżycą często postępują w ślad za cukrzycą. Zaburzenia tolerancji glukozy, wiążą się zazwyczaj z podwyższonymi poziomami trójglicerydów i cholesterolu we krwi, co przyspiesza zmiany miażdżycowe. Badania na pacjentach wykazały, że po około dwóch tygodniach większość zgłosiła polepszenie samopoczucia. Poziom trójglicerydów we krwi zaczął się zmniejszać po około trzech miesiącach a dobry HDL cholesterol wzrósł o 25%. Regularne picie aloesu:
• zmniejsza poziom złego LDL cholesterolu
• zwiększa stosunek dobrego HDL cholesterolu do całkowitego poziomu cholesterolu we krwi
• zmniejsza poziom trójglicerydów
• zmniejsza poziom fosfolipidów
• odkryte w aloesie związki z grupy lektyn mają wybitne działanie antyzakrzepowe
Aloesowe związki antyutleniające typu fenolowego, o zdolnościach wyłapywania wolnych rodników porównywalnych ze zdolnościami witaminy E. Aloes działa przeciwmiażdżycowo i co najważniejsze działa kompleksowo, działanie składników aloesu odbywa się u źródeł miażdżycy – tam gdzie rodzi się ona w zaburzeniach przemiany materii. Ważne jest to że aloes nie ma żadnych działań ubocznych.
Aloes na straży naturalnej odporności organizmu
Aloes jako immunoregulator. Wzmocnienie odporności komórkowej i humoralnej
Odporność komórkowa – procesy polegające na rozpoznawaniu i reagowaniu na intruzów przez odpowiednie komórki. Mogą to być makrofagi lub limfocyty T.
Odporność humoralna – obronne działanie płynów ustrojowych, głównie krwi. W limfocytach B powstają komórki przeciwciała, które powodują rozpad bakterii. Oba te mechanizmy są ze sobą mocno powiązane. Wspierane przez szereg innych procesów stanowią komplet tak zwanej odporności czynnej.
Różnorakie badania przeprowadzane na przestrzeni lat wykazały że:
• składniki miąższu aloesowego wpływają na wzrost wytwarzania przeciwciał przez limfocyty B
• wyizolowany z miąższu acemannan wpływa na wzrost cytokin oraz dynamikę wytwarzania i funkcji cytotoksycznych limfocytów-T
• acemannan powoduje też że makrofagi produkują o wiele więcej tlenku azotu, który jest jedna z substancji używanych przez komórki w walce z intruzami układu odpornościowego – wirusami i komórkami nowotworowymi
• wyizolowany z miąższu alprogen ma działanie antyalergiczne, hamuje wydzielanie histaminy i leukotrienu
• miąższ powoduje wzrost procesów fagocytozy u pacjentów z astmą oskrzelową
• aloeride zawarty w aloesie (tylko około 0,015%) odpowiada za aktywacje makrofagów
Makrofag to komórka tkanki łącznej, wywodząca się z komórek prekursorowych pochodzących ze szpiku kostnego. Bezpośrednio wywodzi się z monocytów, które opuściły krew.
Makrofagi dzielą się na osiadłe i wędrujące. Głównym ich zadaniem jest funkcja obronna organizmu: fagocytoza oraz synteza różnych produktów biorących udział w procesach immunologicznych. Przeciętny makrofag może sfagocytować do 100 bakterii.
Aloes w walce z wirusami
W walce z wirusami możemy liczyć tylko na możliwości odpornościowe naszego organizmu. Z zakażeniami bakteryjnymi możemy walczyć za pomocą antybiotyków. Wirusy potrafią wtargnąć do wnętrza komórki i korzystać z jej DNA dla własnego rozmnażania. Wirusy także zabierają komórkom organizmu wszystkie substancje odżywcze. Aby poradzić sobie z wirusami, niezbędny jest prawidłowo działający system odpornościowy, w tym limfocyty-T, których działanie polega na niszczeniu błon komórkowych zaatakowanych przez wirusa komórek. Acemannan, jeden ze składników miąższu występujący w dużych ilościach, wykazuje bezpośredni wpływ na układ odpornościowy, aktywując i stymulując makrofagi, monocyty, wytwarzania przeciwciał i funkcje limfocytów-T. Ten długocząsteczkowy cukier ułatwia nawiązywanie kontaktu makrofagów z białkiem antygenu (na przykład wirusa) stymulując tym samym proces fagocytozy (W drodze fagocytozy komórka pochłania duże cząstki pokarmowe np. bakterie). Polisacharydy zawarte w miąższu znacznie zwiększają ilość przeciwciał wirusa Coxsackie, który wywołuje zaburzenia odporności, doprowadzając do między innymi zniszczenia komórek wytwarzających insulinę w trzustce (u ludzi takich rozwija się cukrzyca typu I) Picie aloesu przez osoby z AIDS, powoduje przyrost energii, spadek gorączki, zmniejszenie potów nocnych, zelżenie objawów kaszlu lub biegunki, przyrost wagi ciała, zelżenia anemii.
Aloes w walce z grzybicami
Grzyby, tak samo jak wirusy potrafią mutować, aby zmylić nasz układ odpornościowy. Grzyb Candida albicans, potrafi modyfikować swoje geny a także uodparnia się na kolejne stosowane przeciwko niemu farmaceutyki. Silny układ odpornościowy potrafi jednak poradzić sobie z wirusami jak i z grzybicami. Candida powoduje ogromne osłabienie organizmu, jeśli zagnieździ się w jelitach, niszcząc tam naturalną florę bakteryjną. Obecnie większość badaczy skłania się ku stwierdzeniu że ogólny spadek odporności w skali całego świata ma ścisły związek z zagrzybieniem ludzkich jelit, co następuje w wyniku złej diety, chemizacji pożywienia, oraz nadużywania antybiotyków. Pamiętajmy o piciu aloesu dla promowania prawidłowej flory bakteryjnej w jelitach, co buduje nam odporność organizmu. Aloes ma grzybobójcze właściwości, stosowany zarówno wewnętrznie jako miąższ do picia, jak i stosowany zewnętrznie.
Aloes i odporność skórna
Skóra ludzka ma powierzchnię około 2m kwadratowe. Na tej niemałej powierzchni rozmieszczone są tzw komórki Langerhansa (inne niż w trzustce), które spełniają ważną role w układzie odpornościowym. W nieco głębszych warstwach skóry żyją też makrofagi, które jako pierwsze reagują na jej uszkodzenia. Podkreśla się ze oparzenia słoneczne mogą osłabiać układ odpornościowy. Promienie UVB nie tylko mogą powodować raka skóry, ale mają wpływ na uszkodzenia ogólnego systemu odpornościowego, czyniąc nas bezbronnymi na ataki wirusów czy grzybów. Narażanie skóry na promieniowanie UVB upośledza jej zdolność do odpowiedzi immunologicznej, co ma wpływ nie tylko na naszą skórę, ale tez na cały organizm. Aloes łagodzi poparzenia słoneczne, ale też działa jako naturalny filtr. Aloes chroni też przed mechanizmami powodującym zarówno nadwrażliwość kontaktową (na alergeny) jak i nadwrażliwość typu przedłużonego (na mikroorganizmy).
Na podstawie ksiązki dr. Olejnik “Aloes na co dzień”