Historia akupunktury

Gdzie, kiedy i jak powstała akupunktura dotąd nie wiadomo. Prawdopodobnie jest
to najstarsza metoda leczenia.

Od niepamiętnych czasów człowiek starał się pozbyć bólu za pomocą takich zabiegów jak instynktowny masaż stłuczonego miejsca lub chorego narządu. Podczas tych zabiegów w sposób naturalny odnajdywał bolesne punkty, na które oddziaływał. Prawdopodobnie był to najwcześniejszy okres refleksoterapii, gdy oddziaływano jedynie na punkty bolesne.

Surowe warunki życia nakazywały ludziom pierwotnym być zawsze w gotowości,
a w tym celu trzeba było zachować zdrowie i siłę. Zaobserwowano, że masowanie bolesnych punktów potęgowało pierwotnie ból, ale potem bolesność wywołana stłuczeniem wyraźnie się zmniejsza. Ludzie starali się usuwać odczyn bólowy tym,
co im wpadło w rękę (kamień, pałka, itp.), byle zmniejszyć swoje cierpienie. Świadczą
o tym historyczno-archeologiczne znaleziska kamiennych, kościanych i bambusowych igieł o różnej postaci i wielkości.

Wielowiekowe stosowanie nakłuć igłami pozwoliło ustalić określone prawidłowości oddziaływań na ten lub inny punkt. Oddziaływanie na określone punkty było skuteczne przy jednej chorobie, a na inne przy drugiej. Po zebraniu znaczącego materiału faktograficzngo stwierdzono, że działając na różne punkty można wpływać na ten sam narząd. Wtedy te punkty o jednakowym lub podobnym działaniu zaczęto łączyć
w określone linie, które uzyskały później nazwę kanałów energetycznych (meridanów).

Za ojczyznę akupunktury uważa się Chiny. Metoda ta nie była jednak wyłączną specjalnością Chińczyków. Istnieją wiarygodne fakty świadczące o tym,
że w zamierzchłych czasach akupunktura istniała także u innych narodów. Według świadectwa prezydenta Angielskiego Towarzystwa Akupunktury F. Manna (1974),
w muzeum londyńskim przechowuje się egipski papirus z oznaczeniami punktów do nakłuwania, datowany w 1550 r.p.n.e. Możliwe, że leczenie nakłuwaniami pojawiło się wcześniej w Tybecie, Nepalu lub Indiach, gdzie nauka była bardziej rozwinięta. Wypada zaznaczyć, że ta metoda leczenia była najbardziej rozpowszechniona
i najszerzej stosowana w krajach Wschodu, a przede wszystkim w Chinach i dlatego otrzymała nazwę metody chińskiej.

Do Europy pierwsze informacje o leczniczym działaniu nakłuwania igłami zaczęły przenikać w XIII w. przez misjonarzy, kupców i podróżników.

Cytując dr Jana Pokrywkę „bardzo istotne jest uświadomienie sobie faktu,
iż akupunktura jako system jest o kilka tysięcy lat (!) starsza od medycyny europejskiej, a zwłaszcza od takich jej działów jak chirurgia czy interna, które na dobrą sprawę ukonstytuowały się w obecnym kształcie dopiero w XIX wieku.
Akupunktura więc, mając tę kolosalną przewagę istnienia i funkcjonowania przez kilka tysiącleci, jest systemem bardziej wypraktykowanym i sprawdzonym,
a także, co nie jest bez znaczenia, o wiele bezpieczniejszym. Jeśli chodzi o skutki uboczne, to w ogóle nie ma takiego zjawiska. Jest to terapia zupełnie nieszkodliwa, bezpieczniejsza nawet od ziołolecznictwa”

Opracowanie: Anna Adamik-Tarasiewicz